Κ. Καρκανιάς - 50 χρόνια στην μαχόμενη εκπαίδευση

Κ. ΚΑΡΚΑΝΙΑΣ – 50 ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΜΑΧΟΜΕΝΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Την 1^η Οκτωβρίου 1966 από σύμπτωση βρέθηκα να διδάσκω Μηχανές Εσωτερικής Καύσεως στην Επαγγελματική Σχολή ΔΑΙΔΑΛΟΣ του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Χανίων.

Είχα μόλις αποφοιτήσει από την ΣΜΑ (Σχολή Ικάρων) ως Αεροναυτικός Μηχανικός και εργαζόμουν ως Ανθυποσμηναγός στην Αεροπορική Βάση στο Ακρωτήρι (115 Π.Μ.).

Αυτή ήταν μια μεγάλη στιγμή για εμένα, γιατί αφ’ ενός μεν ανακάλυψα ότι μου άρεσε πάρα πολύ να διδάσκω αφ’ ετέρου δε γιατί μου έδωσε την ευκαιρία να μάθω ή μάλλον να καταλάβω πολύ καλύτερα όσα είχα σπουδάσει.

Είχα εκπληκτικούς μαθητές, οι περισσότεροι εργάζονταν το πρωί – η σχολή ήταν εσπερινή – με δίψα για μάθηση, με σεβασμό για τον καθηγητή και την Σχολή. Τους αγαπούσα πολύ και νομίζω ότι το ίδιο αισθάνονταν και αυτοί.

Όπως τους ανακοίνωσα στο τέλος του Α’ εξαμήνου του 1970, ότι θα φύγω, γιατί είχα λάβει διαταγή μετάθεσης, μου προσέφεραν ένα κρητικό μαχαίρι ως δώρο, που το έχω φυσικά ακόμη.

                                                                                                                Από πρόσφατη επίσκεψη του παλιού μαθητή της ΔΕΛΤΑ (του 1977) κου Κουρνιανού που είχε γράψει την κόρη του στο τμήμα Ψυχολογίας του Ελληνοβρετανικού.

Στα 50 χρόνια που πέρασαν, έχω συναντήσει αρκετές φορές μαθητές μου εκείνων των χρόνων και πάντα αντιλήφθηκα ότι με θυμούνταν με αγάπη –αυτή είναι η μεγάλη ικανοποίηση κάθε δασκάλου.

Από τότε και για 50 χρόνια έως τώρα συνεχίζω να μάχομαι καθημερινά μέσα σε διαφορετικές τάξεις, διδάσκοντας, γράφοντας, οργανώνοντας, διοικώντας.

Το 1970 για λίγο στην Σχολή Ικάρων, από το 1971 στις Σχολές ΔΕΛΤΑ, από το 1981 στον Επιμορφωτικό Οργανισμό ΔΕΛΤΑ, από το 1989 στο Ελληνοβρετανικό Κολλέγιο, από το 1972 στο Σχολείο Ελληνικής Γλώσσας και Πολιτισμού ΜΕΓΑΣ Αλέξανδρος. Και ακόμη από το 1991 στην ΔΕΛΤΑ της Βουλγαρίας και ενδιαμέσως για κάποια χρόνια στα Τίρανα και τα Σκόπια.

Συνάντηση στο σχολείο μας στην Σόφια της Βουλγαρίας, με την εκεί διευθύντρια

και μία πολύ χαρούμενη πρωτοετή σπουδάστρια

Από το 1966 έως το 1976 εργαζόμουν παράλληλα στην Πολεμική Αεροπορία (έως το τέλος σχεδόν του 1970) και μετά στην Ολυμπιακή Αεροπορία, από την οποία παραιτήθηκα το 1976, επειδή αγαπούσα πολύ πιο πολύ την Εκπαίδευση από την πολύ καλή θέση που είχα στην Ο.Α.

Αυτά τα 50 χρόνια έκανα ή συνέβαλα μαζί με άλλους στο να δημιουργηθούν πολλά νέα πράγματα, στο να δοκιμαστούν νέες ιδέες, στο να δημιουργηθούν νέες ευκαιρίες μάθησης για τους νέους και νέες ευκαιρίες διδασκαλίας για τους εκπαιδευτικούς.

Από την Τελετή Αποφοίτησης του 2011 του Ελληνοβρετανικού Κολλεγίου

Επίσης αυτά τα 50 χρόνια έχω χαιρετίσει πολλές χιλιάδες αποφοίτους και έχω μιλήσει σε πολλές τελετές αποφοίτησης και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Και είναι αρκετοί οι απόφοιτοι που φέρνουν τα παιδιά τους και τα εγγράφουν ως μαθητές σε σχολεία ,που διευθύνω.

Πιστεύω ότι τρεις ήταν οι κύριες κινητήριες δυνάμεις που με ωθούσαν και με ωθούν προς τα εμπρός:

·         Η έντονη και συνεχής επιθυμία για μάθηση, αυτή η οποία κατά τον Αριστοτέλη υπάρχει σε όλους τους ανθρώπους, «Πάντες άνθρωποι του ειδέναι ορέγονται φύσει»

          Η μεγάλη αγάπη για την διδασκαλία και όλη την διαδικασία προσφοράς εκπαίδευσης, η οποία συνδέεται με μεγάλη αγάπη προς όλους τους μαθητές. Αυτές οι αγάπες με κάνουν να είμαι ευτυχής κάθε ημέρα ανεξαρτήτως από πιθανές δυσκολίες, αποτυχίες, απογοητεύσεις.

          Εξ άλλου πάντα πίστευα, ότι η εκπαίδευση είναι η μόνη δύναμη, που μπορεί να αλλάξει τον άνθρωπο, την επιχείρηση, την κοινωνία, την πολιτεία αλλά και τον ίδιο τον δάσκαλο προς το καλύτερο.

Για αυτό άλλωστε δεν μπορώ να σκεφτώ τον εαυτό μου έξω από την εκπαίδευση και βεβαίως δεν μπορώ να σκεφτώ την πιθανότητα της συνταξιοδότησης γιατί αισθάνομαι ακόμη νέος.

Από την Τελετή Αποφοίτησης του 2005

Γιορτάζοντας λοιπόν την 1^η Οκτωβρίου του 2016 το Χρυσούν Ιωβηλαίο της εκπαιδευτικής μου παρουσίας προσεύχομαι και ελπίζω να μπορέσω να γιορτάσω και το αδαμάντινο.