Η 40χρονη Μάντι Χάγκιθ από τη Σκωτία έχει καταστήσει τον περιορισμό της χρήσης χαρτιού και τη διάσωση των δασών στόχο ζωής. Αυτή η γυναίκα είναι παράδειγμα προς μίμηση. Έχει μπροστά της έναν χάρτινο πύργο που αποτελείται από 1.500 καταλόγους, περιοδικά, δημοσιεύματα και εκτυπώσεις. Πάνω σε αυτά βρίσκονται 120 ρολά χαρτιού τουαλέτας, δύο σάκοι με επιστολές που ποτέ δεν ενδιέφεραν τους παραλήπτες τους κι ένα στρώμα από καφέ χάρτινες σακούλες. Στην κορυφή, η Χάγκιθ πρόσθεσε αποδείξεις και εισιτήρια λεωφορείων. Οι συμπολίτες της περνούν ο ένας μετά τον άλλον, βλέπουν τον ιδιότυπο αυτό σωρό από χαρτιά, βάρους 250 κιλών, ύστερα κατεβάζουν το κεφάλι και αποχωρούν. Το χάρτινο βουνό της Χάγκιθ είναι το χάρτινο βουνό που χτίζει ο καθένας μας με τα χαρτιά που πετά κάθε χρόνο, μόνο που δεν το συνειδητοποιούμε.
«Το χαρτί μπαίνει και βγαίνει από τη ζωή μας τόσο γρήγορα που δεν το αντιλαμβανόμαστε. Φανταστείτε, 20 τόνους χρησιμοποιούμε στη διάρκεια της ζωής μας. Κι εκτός από μερικά βιβλία, το μεγαλύτερο μέρος αυτής της ποσότητας το πετάμε!» λέει η 40χρονη από την πόλη Λοτσίνβερ, στα Χάιλαντ της Σκωτίας.
Σε κανέναν δεν αρέσει το θέαμα των δέντρων που κόβονται. Πολλοί όμως πιστεύουμε ότι το χαρτί που χρησιμοποιούμε προέρχεται από ανακυκλώσιμες

Αμαζόνιος ώρα μηδέν. Η αποψίλωση των δασών για την παραγωγή χαρτιού πιστεύεται πως συμβάλλει περισσότερο στην υπερθέρμανση του πλανήτη απ΄ ό,τι οι μεταφορές

πηγές ή από δάση τα οποία καλλιεργούνται για την παραγωγή χαρτιού. Αυτό όμως είναι μύθος. Σε παγκόσμιο επίπεδο, το 70% των 335 εκατομμυρίων τόνων χαρτιού που χρησιμοποιεί ο κόσμος ετησίως προέρχεται από φυσικές πηγές. «Η παραγωγή χαρτιού είναι φονική υπόθεση», λέει η Χάγκιθ. «Όπως αυτό που συμβαίνει στον Καναδά. Είναι πλούσια χώρα, αλλά το 90% της ξυλείας προέρχεται από αρχαία δάση και η μόλυνση από τα εργοστάσια είναι τρομακτική.
Όλο τον κόσμο θα ήταν δύσκολο να τον αλλάξει. Τον δικό της όμως κόσμο τον άλλαξε η Χάγκιθ. Κάλεσε τους συμπολίτες και τους μαθητές από το σχολείο της περιοχής της να την επισκεφθούν και να θαυμάσουν το χάρτινο βουνό της. «Το να λες στον κόσμο τι συμβαίνει είναι το πρώτο βήμα και, το δεύτερο, να τους δείξεις τι μπορούν να κάνουν γι΄ αυτό». Με τους γονείς των μαθητών και τους καταστηματάρχες, η Χάγκιθ ίδρυσε οργάνωση ανακύκλωσης και από τότε μεταφέρουν όλοι τα χαρτόνια και τις κούτες που δεν χρησιμοποιούν σε ένα συγκεκριμένο μαγαζί. «Η ιδέα είναι απλή: πουλάς ή ξαναχρησιμοποιείς».

Η σπατάλη. Η Μάντι Χάγκιθ μπροστά σε ένα βουνό από 250 κιλά χαρτί που έφτιαξε για να δείξει πόσο χαρτί πετάει ο καθένας από εμάς κάθε χρόνο

Πώς να σώσετε τα δέντρα

ΒΕΒΑΙΩΘΕΙΤΕ ότι το χαρτί που αγοράζετε (για παράδειγμα χαρτί τουαλέτας) είναι ανακυκλωμένο.

ΓΙΑ ΤΙΣ ΦΩΤΟΤΥΠΙΕΣ χρησιμοποιήστε και τις δύο πλευρές του χαρτιού.

ΞΑΝΑΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΤΕ τις χάρτινες σακούλες.

ΠΕΡΙΟΡΙΣΤΕ και μοιραστείτε τα περιοδικά σας.

ΕΠΙΣΤΡΕΨΤΕ στους αποστολείς τους εμπορικούς καταλόγους που δεν θέλετε.

ΞΑΝΑΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΤΕ τους φακέλους της αλληλογραφίας σας.

ΦΤΙΑΞΤΕ ΜΟΝΟΙ σας τις επαγγελματικές σας κάρτες. ● ΖΗΤΗΣΤΕ από το ν διευθυντή ή τον εργοδότη σας να απευθυνθεί σε εταιρείες που πωλούν ανακυκλωμένο χαρτί για τον χώρο της εργασίας σας.

ΚΙ ΕΝΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ: η Καναδή εκδότρια του Χάρι Πότερ, Σίντι Κόνορ, απαίτησε να εκδοθούν τα βιβλία σε ανακυκλωμένο χαρτί. Οι εκδοτικοί οίκοι Ρenguin και ΗarperCollins αλλάζουν την πολιτική τους στο χαρτί που χρησιμοποιούν.

SΟS για τα δάση του Βορρά

ΑΚΤΙΒΙΣΤΡΙΑ για τη διάσωση των δασών επί χρόνια η ίδια και συντονίστρια του Ευρωπαϊκού Περιβαλλοντικού Δικτύου Χαρτιού, άρχισε τη δράση της όταν επέστρεψε το 2006 από ένα ταξίδι στα περισσότερα από τα μεγάλα δάση του κόσμου, το οποίο της έδωσε το υλικό για το νέο της βιβλίο «Ρaper Τrails» (Διαδρομές Χαρτιού). «Έμεινα άφωνη με την καταστροφή των δασών». Στην Κίνα μεγάλο μέρος του χαρτιού προέρχεται από ανακυκλώσιμες πηγές, ενώ στη Φινλανδία- ο μεγαλύτερος παραγωγός και καταναλωτής χαρτιού στην Ευρώπηδεν υπάρχουν πλέον ξύλα και τώρα κάνει εισαγωγές από τη Ρωσία. «Ανάμεσα στη Ρωσία και τον Καναδά βρίσκονται τα μισά μας δάση. Η αναγέννηση ενός δάσους στον Αμαζόνιο γίνεται γρήγορα ενώ τα βόρεια δάση χρειάζονται 200 χρόνια για να αναπαραχθούν».

ΤΑ ΝΕΑ, 11/7/2009